Przerażające koncentracje metanu w Arktyce
W dniu 11 grudnia 2021 r. satelita MetOp-B wskazał stężenie metanu o wartości 3026 ppb (przy 469 hPa). Poprzedni wysoki odczyt 3644 ppb (przy 367 hPa) miał miejsce 21 listopada 2021 r.
Koncentracje CH4 [469 hPa] z 11.12.2021 r. (NOAA)
Szczytowe koncentracje CH4 z 11 grudnia 2021 r. wyniosły 2716 ppb (przy 586 hPa).
Koncentracje CH4 [586 hPa] z 11.12.2021 r. (NOAA)
Możliwe, że wyniki te są bardziej przerażające. Niemal cały metan pojawia się nad powierzchnią morza, co potwierdza niebezpieczeństwo katastrofalnej eskalacji jego erupcji z dna Oceanu Arktycznego. Poza tym obraz pomiaru uzyskano później, co zapowiada kontynuację trendu. Potwierdziła to prognoza Copernicusa na 12 grudnia 2021 r. przy 500 hPa (odpowiednik 500 mb).
Koncentracje CH4 [500 hPa] z 12.12.2021 r. (Copernicus)
Nad Barrow w stanie Alaska sytuacja jest równie dramatyczna. Instrumenty rejestrują tam rekordowe poziomy CH4.
Metan nad Barrow. Średnia miesięczna: 2020 ppb. (NOAA)
W dniu 12 grudnia 2021 r. powierzchnia morza na północ od Svalbardu miała temperaturę 4,3°C – to aż 5°C więcej niż w latach 1981–2011.
12.12.2021 r. temp. powierzchni morza na płn. od Svalbardu była wyższa od średniej z 1981-2011 aż o 5°C.
Ponieważ Arktyka ociepla się co najmniej cztery razy szybciej niż reszta globu, prąd strumieniowy zniekształca się coraz bardziej. W dniu 13 grudnia 2021 r. obejmował on swoim zasięgiem większość półkuli północnej. Powierzchnia morza u wybrzeży Ameryki Północnej była o 10,7°C cieplejsza niż w okresie 1981–2011.
Zdeformowany prąd strumieniowy nad półkulą północną 13.12.2021 r. temp. powierzchni morza u wybrzeży Ameryki Północnej była wyższa od średniej z 1981-2011 aż o 10,7°C.
Niezwykle silne wiatry przenoszą mnóstwo ciepła z Północnego Atlantyku do Oceanu Arktycznego. W dniu 14 grudnia 2021 r. u wybrzeży Norwegii fale osiągnęły wysokość 8,3 metra. Ułatwiły one przepływ rozgrzanych wód pod pakiem dryfującym na północ od Svalbardu.
14.12. 2021 r. silne wiatry nad Północnym Atlantykiem powodują fale o wys. 8,3 metra u wybrzeży Norwegii i przenoszą ciepło do Oceanu Arktycznego.
Przyspieszający dzięki prądom oceanicznym i różnicom temperatur proces ocieplenia Oceanu Arktycznego destabilizuje denne pokłady metanu.
Lód morski pełnił kiedyś rolę bufora – jego tajanie pochłaniało energię, która w przeciwnym razie podniosłaby temperaturę arktycznych akwenów. Bufor ten praktycznie zniknął. Zmniejszający się zasięg pokrywy morskiej spowodował znaczne ogrzanie atmosfery nad Oceanem Arktycznym. W październiku 2021 r. Arktyka była cieplejsza o 9,1°C od normy długoterminowej.
Z kolei dzięki niższym temperaturom wrześniowym lód morski skutecznie „uszczelnił” Ocean Arktyczny i ograniczył transfer ciepła do atmosfery. Teraz ogrzewa ono wodę i dno morskie. Około 75% Wschodniego Syberyjskiego Szelfu Kontynentalnego (ESAS) jest płytsze niż 50 metrów.
Przyrost paku zmniejszył parowanie, co wraz ze zmianą pór roku skutkuje redukcją hydroksyli na wyższych szerokościach geograficznych półkuli północnej. Stanowi to poważny problem, bo odpowiadają one za rozkład CH4 w arktycznej atmosferze.
Gdy ląd zimą zamarza, rzeki wprowadzają do Oceanu Arktycznego mniej słodkiej wody. Rosnące zasolenie intensyfikuje zjawisko topnienia lodu w szczelinach osadów zawierających metan. Dodatkową słoną i ciepłą wodę dostarcza Prąd Zatokowy. Pęknięcia i dziury w osadach mogą zamienić się w kanały, za pośrednictwem których ciepło dotrze do metanu. Wynikła eksplozja gazu (po rozmrożeniu CH4 zwiększa swoją objętość 160 razy) wywołałaby falę uderzeniową, która naruszyłaby strukturalną integralność hydratów sąsiednich
W swojej analizie z 5 czerwca 2019 r. uczeni badający ESAS stwierdzili, iż wyrzuty metanu z tamtejszych hydratów mogą wzrosnąć na przestrzeni lat o 3–5 rzędów wielkości, czyli od 13 do 1300 Gt w skali roku. Do przekroczenia punktu krytycznego chmur (1200 ppm równoważnika CO2), a tym samym skoku średniej temperatury Ziemi o 8°C i zagłady ziemskiego życia wystarczy „jedynie” 5Gt. [Raport Arctic News z 15 grudnia 2021 r.]
Topniejąca wieczna zmarzlina zamieniła się w ogromne, nieznane dotychczas źródło podtlenku azotu
Gdy podtlenek azotu – in. tlenek diazotu (N2O) – trafia do atmosfery, na przestrzeni 100 lat ociepla ją 298 razy silniej niż dwutlenek węgla. Ponadto gaz ten niszczy warstwę ozonową. Niedawne raporty alarmowały o nasilających się jego emisjach z gleb rolniczych i oceanów. Teraz naukowcy z Uniwersytetu Finlandii Wschodniej odkryli, że ilości podtlenku azotu wydobywające się z wiecznej zmarzliny o nazwie jedoma „rosną szybciej, niż oczekiwano”.
Rozpadająca się jedoma syberyjska.
Bogata w materiał organiczny jedoma pokrywa ponad 1 milion kilometrów kwadratowych na Syberii, Alasce i w Kanadzie. Wcześniej błędnie zakładano, iż obieg azotu w tej zmrożonej glebie odbywa się niespiesznie i do „ucieczki” N2O nie dojdzie. Dla potrzeb nowej analizy zmierzono kumulację tlenku diazotu wzdłuż rzek Lena i Kołyma na Syberii Wschodniej. Zespół badawczy stwierdził, że ulegająca dezintegracji jedoma początkowo emitowała niewiele N2O, ale po kilku sezonach nastąpiło drastyczne odwrócenie tendencji. Permafrost zaczął uwalniać od 10 do 100 razy więcej podtlenku azotu. Udało się zidentyfikować mechanizm tego szokującego wzrostu. Gdy po stopnieniu osady wysychają i stabilizują się, następuje przeobrażenie żyjących w nich społeczności mikrobiologicznych. Populacja drobnoustrojów, które wytwarzają tlenek diazotu, przeżywa eksplozję, z kolei liczba mikrobów konsumujących ten gaz doświadcza raptownego spadku. [Nature Communications, 7 grudnia 2021 r.]
Jeśli jest Pani/Pan subskrybentem/stałym czytelnikiem bloga i uważa, że moja praca zasługuje na symboliczne wsparcie, proszę rozważyć możliwość zostania moim Patronem już za 5 zł miesięcznie. Dziękuję.
Tłum. exignorant
Blog exignoranta 